بگذار تا دوباره خداحافظي کنم

از سنگ، از ستاره خداحافظي کنم

بگذار مثل ماه، از اين آسمانِ تنگ

از ابر پاره پاره خداحافظي کنم

بگذار چون کبوتر عابد که مي رود

از مسجد و مناره خداحافظي کنم

بغض وداع راه گلو را گرفته است

بگذار تا دوباره خداحافظي کنم

خورشيد پشت پنجره ام ايستاده بود

يک تکه نور روي اتاقم فتاده بود

خورشيد با نگاه طلايي به شيشه ها

رنگين کمان عشق ترا مژده داده بود

افسوس، بين مزرع تقدير ما و تو

تخم هزار بار جدايي فتاده بود

قبل از وقوع حادثه بين من و تو، عشق

آمد به ياد من که چه زيبا، چه ساده بود

*     *     *

وقتي برون شدم که ترا جستجو کنم

ديدم که توته هاي تنت سنگ جاده بود

 تو به من خنديدي و نمي دانستي

من به چه دلهره از باغچه ي همسايه

سيب را دزديدم

باغبان از پي من تند دويد

سيب را در دست تو ديد

غضب الوده كرد نگاه

و تو رفتي و هنوز

سالهاست كه در گوش من ارام ارام

خش خش گام تو تكرار كنان

مي دهد ازارم

و من انديشه كنان

غرق اين پندارم

كه چرا

خانه ي كوچك ما

سيب نداشت

لحظه های عسل گون

کم کم خیال یخزده اش آب می شود

گل میدهد دوباره و شاداب می شود

سرشار از ترنم وباران و افتاب

لبریز از طراوت مهتاب می شود

با واژه با خیال نفس تازه می کند

شاعر دوباره غرق تب وتاب می شود

اندود سالهای جدایی وجنگ نیز

همچون خیال وخاطره و خواب مو شود

 تصویر لحظه های عسل گون عشق را

بانو خوش لقای غزل قاب می شود

کوير حادثه برخيز

با گام هاي باد ز پاييز بگذريم

از خاطرات زرد و غم انگيز بگذريم

مه مي رود، دريچه شب بسته مي شود

تعجيل کن! ز شبکده ها تيز بگذريم

از سيم خاردار تعصب برهنه تن

بيگانه وار از خودمان نيز بگذريم

بغضي رهِ گلوي مرا بند مي کند

بايد ز مرز ديدة نمريز بگذريم

تا انتهاي بحر محبت سفر کنيم

از اين کوير حادثه برخيز، بگذريم

خداحافظي

بگذار تا دوباره خداحافظي کنم

از سنگ، از ستاره خداحافظي کنم

بگذار مثل ماه، از اين آسمانِ تنگ

از ابر پاره پاره خداحافظي کنم

بگذار چون کبوتر عابد که مي رود

از مسجد و مناره خداحافظي کنم

بغض وداع راه گلو را گرفته است

بگذار تا دوباره خداحافظي کنم

شاعر: امینی

راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست

 هرگه که دل به عشق دهی خوش دمی بود

درکار خیر حاجت  هیچ استخاره نیــــست

انچه گفتم ازجهان دیگراست

این کتاب ازآسمان دیگراست

برگ کل رنگین زمضمون من است

مصرع من قطره خون من تست

مران ازدر که مشتاق حضوریم

ازآن درد  کـه دادی نـاصـبوریم

بفرما هرچه میخواهی به جزصبر

که ما ازآن دوصد فرسنگ دوریم

ای دل مرو سوی خطر گرمیروی لرزان مباش

قناعت ساحل امن است از وی پا مکش بیدل

مبادا کشتی درویش که درکام نهنگ افتد  

بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیـــم
فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم
اگر غم لشکر انگیزد که خون عاشــقان ریزد
من و ساقی به هم تازیم و بنیادش براندازیم
شراب ارغوانی را گلاب اندر قــــدح ریزیم
نسیم عطرگردان را شِکَر در مجمر اندازیم
چو در دست است رودی خوش بزن مطرب سرودی خوش
که دست افشان غزل خوانیم و پاکوبان ســـــــــــر اندازیم
صبا خاک وجود ما بدان عالی جنــاب انداز
بود کان شاه خوبان را نظر بر منظر اندازیم
یکی از عقل می‌لافد یکی طامات می‌بافد
بیا کاین داوری‌ها را به پیش داور انـــدازیم
بهشت عدن اگر خواهی بیا با ما به میخانه
که از پای خمت روزی به حوض کوثر اندازیم
سخندانیّ و خوشخوانی نمی‌ورزند در شیراز
بیا حافظ که تا خود را به ملکی دیگر انـــدازیم
 
شاعر: حافظ شیرازی